Introvert overleeft fotoshoot in Sexbierum

De Creapreneur #94 - Mijn leven is saaier dan een droge boterham (maar toch zat er meer verhaal in dan ik dacht).

Down the Rabbit Hole. Ik dans en spring op Born Slippy (Nuxx) van Underworld. Drive boy dog boy. Dirty numb angel boy. Ik high five met een kale oude raver links van me en met een jong koppel voor me. Alsof ik nooit anders doe.

Maar na zo'n festival pak ik het liefst een privéhelikopter naar Patagonië om een halfjaar in mijn eentje in een schommelstoel over een uitgestrekt grasland te turen.

Typische introvert.

Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van festivals. Van goede muziek. Van échte gesprekken. Op zijn tijd.

Maar het liefst observeer ik. Kijken hoe de rij voor de bar zich vormt. Luisteren naar gesprekken om me heen. Ademloos staren naar een lasershow. Ik hoef niet continu tussen de mensen te zijn. En al helemaal niet in het middelpunt te staan.

Daarom zie je op LinkedIn van mij vooral informatieve plaatjes en praatjes met op de laatste slide steeds dezelfde foto.

Maar ik hoor de laatste tijd dat ik te weinig van mezelf laat zien. ‘Je post goede carrousels en infographics, maar wie is Frank nu eigenlijk?’ Zelf help ik klanten met hun contentstrategie en ik weet dat persoonlijke verhalen daarin belangrijk zijn.

Practice what you preach, Bruin.

Daarom stond ik een week eerder voor de camera in Sexbierum.

'Die bandages zitten wel echt heel amateuristisch, Frank'. Linda bekijkt de foto die ze net heeft gemaakt.
‘Tsja’, zeg ik. ‘Normaal doet mijn trainster Marloes die bij me om.’

Het hoeft ook niet perfect te zijn. Juist niet.

Maar wat laat ik dan van mezelf zien?

Mijn leven is saaier dan een droge boterham. Als de AIVD mijn bewegingen in de gaten zou houden, zou de dienstdoende agent een kort verslag uitbrengen. ‘Deze gast is óf thuis óf in de gym.’

Dus wat zet je dan godesnaam op de foto?

Gelukkig had Linda daar ideeën over. Ze maakte een moodboard dat direct raak was. En ik schreef een verslag van mijn dag. Een dag in ’t (simpele) leven van Frank Bruin zette ik erboven. Daarin gebeurde meer dan ik zelf dacht, trouwens. Wandelen met Coco, calls met klanten, chillen in m’n hangmat, uitwaaien op de Sedyk, een work-out doen in de gym.

‘Perfect’, zei Linda. ‘Dan is dat het verhaal. Geen poespas. Gewoon Frank in Sexbierum.’

Toen viel er een last van m’n schouders. Niet doen alsof, maar gewoon op de foto als mezelf in mijn natuurlijke habitat.

Voor mij kwam deze shoot als geroepen. Want na een samenwerking vraag ik wat iemand positief heeft verrast. Een deelnemer zei:

‘Wat mij direct opviel tijdens onze samenwerking, is dat je enorm benaderbaar en betrokken bent.’

Online komt dat niet goed genoeg over, gaf hij aan. Daarom ga ik de komende maanden meer verhalen delen op LinkedIn. Verhalen waarin ik mezelf laat zien. Daar kan vanaf nu een foto bij.

Kruip ik daarna even een paar uren onder de dekens.

---